از جمله داروهای غیر محرک مؤثر در درمان ADHD داروهای ضد افسردگی (آمی تریپتیلین، دزی پرامین، کلومی پرامین، نوروتریپتیلین، بوپروپیون، فلوکسیتین) و یا داروهای ضد تشنج ( کلونیدین، گوانسفین) و آتوماکستین (آستراتار) هستند که به عنوان درمان جایگزین برای کسانی که به داروهای محرک پاسخ نمی دهند تجویز می شود (اسپنسر، ۲۰۰۶). داروهای ضد افسردگی به خصوص داروهای سه حلقه ای با تاثیر بر ناقل های عصبی دوپامین و نورآدرنالین و با داشتن اثر نسبتا طولانی (۱۲ ساعته) درمان مناسبی برای این افراد به شمار می‌آید. بوپروپیون نیز باعث بهبود توجه در این افراد می شود. آتوماکسین اولین دارویی است که دارای مجوز سازمان غذا و داروی آمریکا در درمان ADHD است. این دارو بر گیرنه های نور آدرنالین اثر دارد. و اثر بخشی آن از طریق تقویت نظم دهی قشری در منطقه پیش پیشانی مغز است که بر توجه و رفتار تاثیر دارد (آلن^[۲۰۰] و همکاران، ۲۰۰۴). دو داروی ضد تشنج نیز جهت کاهش فزون کنشی در این کودکان استفاده می شود. کلونیدین تا اندازه ای بر فراوانی و شدت فزون کنشی و تکانشگری اثر دارد و سطح تحمل ناکامی را در افراد مبتلا ‌به این اختلال بالا می‌برد (هازل^[۲۰۱]، ۲۰۰۵).

۲-۶-۲ درمان‌های روانشناختی (روانی، اجتماعی)

درمان های روانشناختی از دیگر روش های شایع و متداول در درمان اختلالات ADHDمی باشند.مداخلات روانشناختی برای ADHD شامل طیفی از رویکردهای رفتاری، شناختی و شناختی رفتاری، آموزش والدین و آموزگاران، آموزش مهارت‌های اجتماعی و درمان‌های جدیدتر شامل آموزش کنش های اجرایی از طریق مهار گری رایانه ای و درمان‌های تکنیکی تر، نظیر نوروفیدبک است (پلهام و همکاران، ۲۰۰۵؛ کرتیز و همکاران، ۲۰۰۶؛ تاپلاک و همکاران، ۲۰۰۸؛ پلهام و فابیانو، ۲۰۰۵؛ وان درواردو همکاران، ۲۰۰۸؛ فابیانو و همکاران، ۲۰۰۸؛ دالیو همکاران، ۲۰۰۷؛ ‌بار کلی‌، ۲۰۰۶). به طور مختصر انواع این روش ها را می توان به طریق زیر بر شمرد:

۲-۶-۲-۱ رفتار درمانگری

درمان‌های رفتاری برای بیشتر از سه دهه پیش برای درمان کودکانی که رفتارهای مخرب و پرخاشگرایانه بروز می‌دادند، مورد استفاده قرار گرفت (الاری^[۲۰۲] و بیکر^[۲۰۳]،۱۹۶۷؛ به نقل از احمدی). پیشینه این درمان به صد سال گذشته باز می‌گردد. درمان‌های رفتاری به طور موفقیت آمیزی برای کودکان دارای اختلال ADHD، جهت تسهیل و اداره و کنترل رفتارهای مخرب، نارسایی توجه، ایجاد مهارت های رفتاری، عملکرد تحصیلی و غیره به کار برده شده است. پلهام (۲۰۰۵) متخصص مسائل رفتاری کودکان ADHD، درمان‌های رفتاری را توسط برنامه های درمانی اردوی درمانی تابستانیپلهام (۱۹۹۷) است که در آن کودکان در یک برنامه ۸ هفته ای در ‌گروه‌های ۱۲ نفره شرکت می‌کنند و هر گروه روزی ۲ ساعت در کلاس درس است که در آن مداخلات رفتاری و دیگر دستورالعمل ها آموزش داده می شود. بقیه روز شامل فعالیت‌های گروهی است و رفتار درمانی بر پایه تکنیک های آموزش مهارت های اجتماعی، تشویق، تنبیه و الگوبرداری ‌در مورد کودکان اعمال می شود. برنامه های شبیه این برنامه درمانی توسط متخصصان دیگر ارائه شده است. مانند برنامه آموزش گروهی والدین کانینگهام (کانینگهام^[۲۰۴]، ۱۹۹۷، به نقل از احمدی، ۱۳۹۲).

فلسفه کاربرد روش های رفتار درمانی در اختلال ADHD، موفقیت این روش‌ها در کنترل مسائل رفتاری کودکان دارای اختلال‌های دیگر مثل عقب ماندگی ذهنی، اوتیسم و اختلالات لجبازی، نافرمانی بوده است. همچنین بر اساس تئوری ‌بار کلی‌ (۱۹۹۷) هسته اختلال ADHD را در خودنظم دهی رفتاری و بازداری و پیامدهای ثانویه آن را انگیزه خود پایین برای پافشاری در تکالیف می‌داند، یک منطق نظری متقاعد کننده برای به کار گیری تکنیک های رفتاردرمانی در این اختلال فراهم می شود. ADHD یک تأخیر تحولی در ایجام مکانیسم های خود نظم دهی رفتار توسط ابزارهای بازنمایی اطلاعات (حافظه کاری) درونی و انگیزش رفتار معطوف به خود هدفمند است؛ از این رو رفتار درمانی با ایجاد بازنمایی های بیرونی تر جهت هدایت و برانگیختن رفتار هدفمند، انگیزه را از طریق افزایش شدت پیامدهای بیرونی، فوری تر بودن زمان آن و جذاب و برجسته تر بودن برای کودک، باید مفید باشد (‌بار کلی‌، ۲۰۰۰).